Ήδη οι Απόστολοι του Χριστού καθιέρωσαν αφ' ενός μεν τη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής κάθε εβδομάδας, σε ανάμνηση γεγονότων του θείου Πάθους, αφ' ετέρου δε τη λεγόμενη προπασχάλια νηστεία, που δεν υπερέβαινε τις 6 ημέρες.
Ακολούθως, με την εμφάνιση και διάδοση του ασκητισμού, καθιερώνεται, τουλάχιστον από της Α' Οικουμενικής Συνόδου (325), και η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που συνενώθηκε με την προϋπάρχουσα εβδομαδιαία προπασχάλια. (Διαφορές υπήρξαν μεταξύ των κατά τόπους Εκκλησιών ως προς τον αριθμό των ημερών, αλλά και της αποχής από τα είδη των τροφών).
Μετά τον 6ο αιώνα καθιερώθηκαν οι τεσσαρακονθήμερες νηστείες των Χριστουγέννων, η λεγόμενη των Αγίων Αποστόλων (που σπανίως εκάλυπτε περίοδο 40 ημερών), ως και νηστεία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου δεκαπενθήμερης διάρκειας, είτε εβδομαδιαία με συνάφεια με την επίσης εβδομαδιαία της Μεταμορφώσεως. Τότε περίπου εμφανίζονται και οι ημερήσιες νηστείες της παραμονής των Θεοφανείων, της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που ωστόσο έγιναν δεκτές υπό του συνόλου των πιστών μόλις από του 12ου αιώνος.